កាលពីថ្ងៃទី២៧ តុលា វិទ្យាស្ថានទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិកម្ពុជា (IRIC) បានផ្សាយនូវទស្សនៈរបស់ខ្លួនជុំវិញភាពអគតិជ្រុលនិយមរបស់ពួកអាវលឿងសៀមដោយបានសរសេរថា យោងតាមព័ត៌មានដែលបានចុះផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ ASTV Manager Online ថ្ងៃទី២៦ តុលា ឆ្នាំ២០១០ បានសរសេរថា ក្រុមចលនានយោបាយ «អាវលឿងថៃ» ដែលដឹកនាំដោយអ្នកនាំពាក្យគឺលោក Panthep Phua Phongphan និងសកម្មជននិយាយមិនចេះសំចៃមាត់ លោក Thepmontri Limpaphayom បានប្រគល់ញត្តិមួយទៅឱ្យលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីថៃ អាប់ភីស៊ីត វ៉េចាជីវ៉ា នៅក្នុងខណៈដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីធ្វើបទបង្ហាញដើម្បីស្វែងរកការផ្តល់សច្ចាប័នពីសភា លើកំណត់ហេតុព្រាងនៃកិច្ចប្រជុំ (JBC) ចំនួនបី ដែលមានការយល់ព្រមរួចហើយ ពីរដ្ឋាភិបាល។ កំណត់ហេតុទាំងបីនោះ គឺជារបាយការណ៍នៃកិច្ចប្រជុំរវាងតំណាងកម្ពុជា និងថៃ ក្នុងក្របខណ្ឌគណៈកម្មការព្រំដែនរួម (JBC) កាលពីឆ្នាំ២០០៨ និង២០០៩។
ចំណុចតវ៉ាទាំងប្រាំ ដែលមាននៅក្នុងញត្តិរបស់ក្រុមចលនានយោបាយ «អាវលឿង» នេះ មិនបំរើឱ្យការកសាង និងពង្រឹងទំនាក់ទំនងរវាងព្រះរាជាណាចក្រទាំងពីរ ដែលកំពុងតែមានភាព ប្រសើរឡើងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ ។ តាមការពិត ចលនានយោបាយ «អាវលឿង» បានធ្វើការទាមទារ ជាដដែលៗដែលបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈនៃការដើរចេញពីកិច្ចព្រមព្រៀង និងកាតព្វកិច្ចជាអន្តរជាតិនានា ជាពិសេសគឺអនុសញ្ញាឆ្នាំ១៩០៤ និងសន្ធិសញ្ញាឆ្នាំ១៩០៧ រវាងបារាំង (ដែលជាអាណាព្យាបាលរបស់កម្ពុជានាពេលនោះ) និងសៀម ក៏ដូចជាអនុស្សរណៈនៃការយោគយល់គ្នាឆ្នាំ២០០០ ដែលបានចុះហត្ថលេខាដោយតំណាងរបស់រដ្ឋាភិបាលនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា និងតំណាងរបស់រដ្ឋាភិបាលនៃរាជាណាចក្រថៃ។
ទោះបីជាបញ្ហាដែលក្រុមចលនានយោបាយ «អាវលឿង» បានដាក់ញត្តិទៅកាន់នាយករដ្ឋមន្ត្រីថៃ គឺជាកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់ថៃសុទ្ធសាធក៏ដោយ ប៉ុន្តែដោយសារប្រការនេះជាប់ពាក់ព័ន្ធ នឹងផលប្រយោជន៍របស់ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដែលសម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា បានដាក់បញ្ចូលក្នុងនយោបាយជាតិក្នុងការកសាងសន្តិភាព វិបុលភាព និងការអភិវឌ្ឍនៅតំបន់តាមព្រំដែនរវាងកម្ពុជា និងប្រទេសជិតខាងខ្លួន ដែលរួមមានប្រទេសថៃនោះ វិទ្យាស្ថានទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិកម្ពុជា យល់ថា ក្រុមចលនានយោបាយ «អាវលឿង» គឺ ៖
-បង្កើតជាឧបសគ្គដ៏គ្រោះថ្នាក់ ប្រកបទៅ ដោយគោលបំណងខ្មៅងងឹត ដើម្បីបំផ្លាញទំនាក់ទំនងល្អរវាងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា និងរាជាណាចក្រថៃ ក្នុងការទទួលបានផលប្រយោជន៍នយោបាយក្នុងស្រុកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ក្រុមនេះ។
-មិនគោរពទៅតាមការអនុវត្តដែលជាបទដ្ឋាននៃសហគមន៍អន្តរជាតិ ទាក់ទងនឹងសន្ធិសញ្ញា និងកិច្ចព្រមព្រៀងអន្តរជាតិ ដែលផ្អែកលើមូលដ្ឋានគោលការណ៍សាកលនៃសន្តិសុខច្បាប់អន្តរជាតិ ។
ទាក់ទងនឹងការទាមទារដែលគ្មានវិចារណញ្ញាណ និងគ្មានហេតុផលរបស់ក្រុមចលនានយោបាយ «អាវលឿង» ក្នុងការដកប្រាសាទព្រះវិហារចេញពីបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោក នោះសូមកត់សំគាល់ថា អនុលោមទៅតាមស្មារតីនៃអនុសញ្ញាបេតិកភណ្ឌពិភពលោកឆ្នាំ១៩៧២ គឺមានតែរដ្ឋភាគី ដែលជាម្ចាស់បេតិកភណ្ឌ ទើបមានសិទ្ធិអាចដកបេតិកភណ្ឌនោះចេញពីបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោកបាន ឬក៏នៅពេលដែលបេតិកភណ្ឌចុះបញ្ជីរួចនោះ បាត់បង់តម្លៃជាសាកលរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ សំរាប់ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ស្ថានការណ៍អាក្រក់បែបនេះ នឹងមិនអាចកើតឡើងនោះទេ។ តាមការពិត ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា និងគណៈកម្មាធិការបេតិកភណ្ឌពិភពលោក បានខិតខំប្រឹងប្រែងអស់ពីកំលាំងកាយចិត្តក្នុងការអភិរក្ស និងអភិវឌ្ឍន៍ប្រាសាទព្រះវិហារសំរាប់ផលប្រយោជន៍មនុស្សជាតិ និងមនុស្សជំនាន់ក្រោយ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ