នៅក្នុងគម្ពីរអដ្ឋង្គិកមគ្គជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសន្តិភាព អ្នកនិពន្ធបានសរសេរអំពីទោសនៃសេចក្តីខឹងក្រោធជាហេតុនាំឱ្យប្រាសចាកសន្តិភាពយ៉ាងនេះថា ខឹងក្រោធជានិស្ស័យរបស់បុគ្គលពាលទេតើ ! ប្រយោជន៍អីនឹងការខឹងក្រោធនោះ សេចក្តីក្រោធប្រៀបដូចជាភ្លើង ខឹងក្រោធកាន់តែខ្លាំង ភ្លើងកំហឹងដុតរោលក៏កាន់តែធំធេងអ្នកដែលវេទនាគឺខ្លួនយើងគ្មានសេចក្តីស្ងប់សុខក្នុងចិត្តអ្វីឡើយ ។
ការខឹងក្រោធនេះបើកើតមានក្នុងអ្នកណាហើយងាយនឹងបង្កអន្តរាយខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះគប្បីរៀនរម្ងាប់សេចក្តីក្រោធនេះឱ្យអស់ ឬឱ្យស្រាលចុះក៏ជាការល្អ គឺកុំឱ្យការខឹងក្រោធត្រាំងនៅក្នុងចិត្តតទៅទៀត ព្រោះវាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ជីវិត ។
ផលនៃការខឹងក្រោធមាន ធ្វើឱ្យចិត្តមិនបានសម្រាក, សេចក្តីក្រោធជាលក្ខណៈរបស់មនុស្សពាល, សេចក្តីក្រោធមិនល្អសោះឡើយ, សេចក្តីក្រោធទុកដូចជាច្រែះស៊ីដែក, សេចក្តីក្រោធនាំទៅរកសេចក្តីវិនាស, គ្មានការចាប់ចងឯណាស្មើនឹងទោសៈគឺការខឹងក្រោធនេះទេ, គ្មានកំហុសណាស្មើនឹងទោសៈឡើយ, ជនដែលខឹងក្រោធច្រើនសូម្បីតែឪពុកម្តាយខ្លួនឯងក៏ហ៊ានសម្លាប់, ជនដែលក្រោធរមែងមិនដឹងនូវផលអន្តរាយទាំងឡាយឡើយ, អ្នកក្រោធរមែងមិនឃើញនូវហេតុទាំងឡាយ, មនុស្សក្រោធតែងដេកកើតទុក្ខជានិច្ច, អ្នកដែលមានសេចក្តីក្រោធចូលលុកលុយក្នុងកាយហើយតែងបំផ្លាញនូវផលប្រយោជន៍ដែលខ្លួនមានទាំងអស់ ។
នេះជាភាសិតខ្លះៗក្នុងចំណោមពុទ្ធភាសិតជាច្រើនទៀតដែលព្រះបរមគ្រូទ្រង់បង្ហាញអំពីទោសនៃការខឹងក្រោធ ដែលពោរពេញទៅដោយអន្តរាយ គួរវៀរទើបខ្លួនយើងនេះមានសន្តិភាព ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ