ខេត្តប៉ៃលិន ៖ ព្រះតេជគុណអ៊ា សុផន ព្រះចៅអធិការវត្តពោធិមារាម ហៅប៉ាហ៊ី បានដឹកនាំគណៈកម្មការ អាចារ្យ រៀបចំពិធីដង្ហែព្រលឹងដូនតាឱ្យត្រឡប់ទៅកន្លែងដើមវិញ ក្រោយពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌចប់សព្វគ្រប់ ។ ការហែក្បួននេះកាលពីវេលាម៉ោង៤ និង៣០នាទីរសៀលថ្ងៃទី២៤ កញ្ញា ២០១៤ ដោយមានក្រុមភ្លេងឆៃយ៉ាំលេងកំដរតាមផ្លូវ ពីវត្តប៉ាហ៊ី ក្នុងភូមិប៉ាហ៊ីត្បូង សង្កាត់ប៉ៃលិន ក្រុងប៉ៃលិន ឆ្ពោះទៅកន្លែងដាក់ចូម និងបាយសី បណ្តែតទឹកត្រង់ស្ពានតារាប ក្នុងភូមិអូរច្រាកណ្តាល សង្កាត់ទួលល្វា ក្រុងប៉ៃលិន។
លោកតាអាចារ្យម្នាក់មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងរយៈពេល១៤ថ្ងៃនៃពិធីកាន់បិណ្ឌ ឬដាក់បិណ្ឌ ពុទ្ធបរិស័ទចំណុះជើងវត្តទាំងអស់ ជាពិសេសវេន នីមួយៗដែលបានរៀបចំដោយលោកតាអាចារ្យ ត្រូវបែងចែកចេញជា៣ ឬ៤ក្រុម តូចៗ ដើម្បីរៀបចំធ្វើយាគូ ឬធ្វើភត្តាហារជា៣ទៅ៤ឆ្នាំង ស្មើនឹង៣ទៅ៤មុខម្ហូប ។ ពេលទូងស្គរចំណាំវស្សា អ្នកនៅក្នុងក្រុមវេន នីមួយៗ ត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើចង្ហាន់ ហើយយាយតា ចាស់ៗ ក្នុងក្រុមវេន ត្រូវជ្រើសរើសយកផ្ទះណាមួយដើម្បីប្រមូលនំនែករៀបចំបាយបិណ្ឌ បាយបត្តបូរ។ រៀបចំរួចហើយត្រូវនាំគ្នាទៅវត្តស្ដាប់លោកសូត្រថ្វាយបង្គំធម៌សុខោ និងធម៌បរាភវសូត្រ។ ចំណែកឯកូនចៅដែលនៅផ្ទះត្រូវបបរ ឬស្លស្លុកតាមមុខម្ហូប នីមួយៗ ដោយឡែកពីគ្នា ។
លុះដល់ពេលព្រឹកព្រាងអរុណោទ័យត្រូវនាំគ្នារៀបចំខ្លួន កណ្ដៀត យួរ កាន់ ទូល រែកចង្ហាន់ទៅវត្ត ។ នៅក្នុងវត្តលោកតាអាចារ្យត្រូវរៀបចំពិធីរាប់បាត្រនៅលើឧបដ្ឋានសាលា។ បន្ទាប់មកលោកអាចារ្យជាប្រធាន ត្រូវនាំពុទ្ធបរិស័ទវេរចង្ហាន់ប្រគេនព្រះសង្ឃ វេរបាយបត្តបូរ ។ លុះដល់ពេលព្រះសង្ឃធ្វើបត្តានុមោទនគាថាចប់ មេវេនក្រុម នីមួយៗត្រូវរៀបចំម្ហូបអាហារ ចំណីចូលគំនាប់ជូនលោកតាអាចារ្យវត្ត ព្រមទាំងចាត់ចែងភោជនាហារទទួលភ្ញៀវដែលអញ្ជើញទៅចូលរួមនៅក្នុងថ្ងៃវេនរបស់ខ្លួន ។
ការប្រគេនចង្ហាន់ដល់ព្រះសង្ឃ ត្រូវធ្វើឡើងដើម្បីឧទិ្ទសកុសលឱ្យទៅជីដូន ជីតា បងប្អូន និងញាតកាទាំង៧សន្តាន ដែលបានស្លាប់ក្លាយជាប្រេត ហើយត្រូវជាប់ឃុំនៅឋាននរក ។ ក្នុងការបើកទ្វារនរកនេះ ប្រេតខ្លះមានឱកាសរួចផុតពីការជាប់ទារុណកម្មនៅនរក ខណៈដែលខ្លះទៀតត្រូវគេដោះលែងឱ្យនៅក្រៅនរកជាបណ្តោះអាសន្ន ដើម្បីទៅទទួលយកចំណី និងកុសលផលបុណ្យដែលកូនចៅបានឧទិ្ទសជូន ហើយនឹងត្រូវត្រឡប់ទៅទទួលទុក្ខវេទនានៅក្នុងនរកបន្តទៀត បន្ទាប់ពីពិធីភ្ជុំបិណ្ឌចប់ ។ ចំពោះញាតិសន្តាន ដែលមិនបាននៅក្នុងនរកក្តី ក៏ត្រូវគេចាត់ទុកថាអាចទទួលបានកុសលពីការឧទិ្ទសក្នុងពិធីបុណ្យផងដែរ ។
ដោយហេតុពុទ្ធសាសនិកមមាញឹកចំពោះកិច្ចការប្រចាំថៃ្ង និងដើម្បីធានាថា ព្រះសង្ឃត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ជាទៀងទាត់នោះ ទើបគេចែក ជាក្រុមៗ ដាក់វេនគ្នាយកទេយ្យទានទៅប្រគេនព្រះសង្ឃរយៈពេល១៤ថៃ្ងចាប់ពីថៃ្ង១រោចដល់ថៃ្ង១៤រោចខែភទ្របទ ហើយឱ្យឈ្មោះថាវេនទី១ដល់វេនទី១៤ ។ រយៈពេល១៤ថៃ្ងនេះឱ្យឈ្មោះថាបុណ្យកាន់បិណ្ឌ ឬបុណ្យដាក់បិណ្ឌ។ ចំណែកថ្ងៃ១៥រោចដែលជាថ្ងៃចុងក្រោយនោះ ពុទ្ធសាសនិកពីគ្រប់វេនទាំងអស់ជួបជុំគ្នាធ្វើទានចំពោះព្រះសង្ឃជាមួយគ្នា ដើម្បីបញ្ចប់បុណ្យកាន់បិណ្ឌថ្ងៃទី១៥ត្រូវនឹងថ្ងៃ១៥រោច ខែភទ្របទ ។ ថ្ងៃចុងក្រោយនេះអោយឈ្មោះថា «ភ្ជុំបិណ្ឌ ឬថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌ» ។
លោកតាអាចារ្យដដែលបន្តថា នៅព្រលឹមម៉ោង៤ទៀបភ្លឺ ពុទ្ធបរិស័ទតែងតែនាំគ្នាដើរទៅវត្ដអារាមនានានៅក្នុងភូមិ ឬនៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងនំចំណីដែលធ្វើរួចជាស្រេចដាក់ក្នុងចាន ឬស្បោងដើម្បីទៅវត្ដ ។ ការបោះបាយបិណ្ឌជាជំនឿអរូបិយមួយ ដែលជនជាតិខ្មែរយើងនិយមធ្វើជារៀងរាល់វេលាទៀបភ្លឺ ដើម្បីបញ្ជូន ឬឧទ្ទិសកុសលឱ្យទៅញាតិសន្ដានសាច់សាលោហិតដែលបានចែកឋានទៅបរលោក ។
ការបោះបាយបិណ្ឌ (ការបោះដុំបាយ) ជាសកម្មភាពមួយដែលមិនទាន់មានការឯកភាពគ្នានៅក្នុងសង្គមពុទ្ធសាសនិកនៅឡើយ ដោយអ្នកខ្លះចាត់ទុកការបោះបិណ្ឌជាកិច្ចដ៏សំខាន់មួយមិនអាចខានបាននៅក្នុងរដូវបុណ្យកាន់បិណ្ឌខណៈអ្នកខ្លះរិះគន់ថា ការបោះបាយបិណ្ឌមិនត្រឹមត្រូវ ជាភាពខ្ជះខ្ជាយជា ការធ្វើមិនគោរពទានជាដើម ។ អ្នកដែលជឿថា បោះបាយបិណ្ឌមានប្រយោជន៍ យល់ថា បោះបាយបិណ្ឌ គឺបោះឲ្យពួកប្រេត (ហេតុនេះទើបនៅតំបន់ខ្លះមិនហៅបាយបិណ្ឌទេ តែហៅថាបាយប្រេត)។ ចំណែកអ្នកពុទ្ធនិយមខ្លះទៀតអះអាងថា ការបោះបាយបិណ្ឌជាការធ្វើទានមិនត្រឹមត្រូវតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធឡើយ ។
អ្នកមានជំនឿបានអធិដ្ឋានទៅដល់សាច់ញាត្តិដែលស្លាប់ និងបោះបាយបិណ្ឌនៅជុំវិញព្រះវិហារ ។ ជាពិសេសគេជឿថាវិញ្ញាណទាំងឡាយណា ដែលគ្មានសាច់ញាតិត្រូវបានគេដោះលែងពីឋាននរកឲ្យមកកាន់វត្តអារាមដើម្បីទទួលអាហារពីសាច់ញាតិរបស់ពួកគេនៅពេលយប់ ។ វិញាណប្រេតត្រូវត្រឡប់ទៅឋាននរកវិញនៅមុនពេលព្រះអាទិត្យរះ ។ វិញ្ញាណអ្នកទាំងនោះគឺមានទម្រង់ធំ ហើយខ្ពស់ដែលអាចបោះជំហាននៅលើប្រាសាទបាន ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ពួកគេមិនហា៊នធ្វើដូច្នេះទេ ដោយខ្លាចថាប្រព្រឹត្តអំពើបាបបន្ថែមទៀត ។ ពួកប្រេតបានត្រឹមតែឈរយំ ហើយសុំអាហារ ។ វិញ្ញាណទាំងនោះនឹងទៅគ្រប់៧វត្តដើម្បីរកមើលសាច់ញាតិ និងទទួលអាហារដែលឧទ្ទិសឱ្យ ។ ប្រសិនបើវិញ្ញាណទាំងនោះមិនឃើញសាច់ញាតិរបស់គេទៅវត្តទេនោះ ពួកគេនឹងដាក់បណ្ដាសាដល់សាច់ញាតិ ។ នេះហើយជាមូលហេតុ ដែលសាច់ញាតិគួរតែយកចង្ហាន់ទៅវត្តទោះបីជាច្រើន ឬក៏តិចក៏ដោយក្នុងអំឡុងពេលបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ។
លោកតាអាចារ្យមានប្រសាសន៍ថា ដូច្នេះហើយបានជាពុទ្ធបរិស័ទនាំគ្នាធ្វើបុណ្យ គ្រប់ៗគ្នានៅរដូវភ្ជុំបិណ្ឌ ។ លុះនៅថ្ងៃចុងក្រោយត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៤ កញ្ញា ២០១៤ ជាថ្ងៃដែលជឿថា ព្រលឹងឪពុកម្តាយ បងប្អូន ជីដូនជីតា និងសាច់សាលោហិត ដែលបានមកជួបជុំគ្នានៅតាមវត្តនានា ត្រូវធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅកន្លែងដើម វិញ ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះចៅអធិការវត្តប៉ាហ៊ី ព្រះនាមអ៊ា សុផន បានផ្តួចផ្តើមធ្វើពិធីជូនដំណើរព្រលឹងដូនតាទៅកន្លែងដើមវិញ ដោយមានក្រុមរាំឆៃយ៉ាំរបស់មន្ទីរវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈលេងកំដរតាមផ្លូវ និងមានពុទ្ធបរិស័ទជាច្រើននាក់ចូលរួម ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ