ខេត្តមណ្ឌលគិរី ៖ បច្ចុប្បន្នទោះបីវិទ្យាសាស្រ្តបានរីកចម្រើនស្ទើរនឹកស្មានមិនដល់យ៉ាងណាដ៏ដោយ ក៏ជំនឿលើវត្ថុស័ក្កិសិទ្ឋិពុំសាបសូន្យឡើយពីអារម្មណ៏របស់ប្រជាជនលើពិភពលោក ។ ក្នុងនោះភ្លុកដំរី ខ្នាយជ្រូកព្រៃ ស្នែងប្រើស ស្នែងខ្ទីង ចង្កូមខ្លាធំ ក្រចកខ្លាឃ្មុំជាដើម ត្រូវបានប្រជាជនដែលរស់នៅតំបន់អាស៊ី ឲ្យតម្លៃនឹង
ខេត្តមណ្ឌលគិរី ៖ បច្ចុប្បន្នទោះបីវិទ្យាសាស្រ្តបានរីកចម្រើនស្ទើរនឹកស្មានមិនដល់យ៉ាងណាដ៏ដោយ ក៏ជំនឿលើវត្ថុស័ក្កិសិទ្ឋិពុំសាបសូន្យឡើយពីអារម្មណ៏របស់ប្រជាជនលើពិភពលោក ។ ក្នុងនោះភ្លុកដំរី ខ្នាយជ្រូកព្រៃ ស្នែងប្រើស ស្នែងខ្ទីង ចង្កូមខ្លាធំ ក្រចកខ្លាឃ្មុំជាដើម ត្រូវបានប្រជាជនដែលរស់នៅតំបន់អាស៊ី ឲ្យតម្លៃនឹងមានជំនឿយ៉ាងមុតមាំបំផុត ទៅភាពសក្ក័សិទ្ឋ នៃរបស់ទាំងអស់នោះ ។ហើយនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រជាជនខ្មែររស់នៅតាមបណ្តាខេត្តមួយចំនួន ពួកគេនៅតែមានជំនឿថា បំណែកនៃរាងកាយសត្វព្រៃមួយចំនួន គឺជាវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ ដែលនាំមកនូវសិរីមង្គល និងសេចក្តីសុខចម្រុងចម្រើន ។
ជនជាតិភាគតិចរស់នៅខេត្តមណ្ឌលគិរី តែងតែយកបំណែកសេរីរាង្គកាយនានារបស់សត្វព្រៃ មកកែច្នៃធ្វើជាគ្រឿងតុបតែង កាយ តាំងលម្អគេហដ្ឋាន នឹងយកមកសម្រាប់ធ្វើជាឱសថព្យាបាលជម្ងឺផ្សេងៗទៅតាមជំនឿរបស់ខ្លួន។ ជនជាតិខ្មែរមិនថាខ្មែរលើឬខ្មែរក្រោម ឲ្យតែមានខ្នាយឬស្នែងសត្វនៅក្នុងដៃ ពួកគេច្បាស់ជាយកមកពាក់ប្រចាំថ្ងៃទៀតផង។ ហើយការមានជំនឿលើខ្នាយឬស្នែងសត្វព្រៃរបស់ប្រជាជនខ្មែរស្ទើរតែមានលក្ខណ:ជាទូទៅក្នុងសង្គមខ្មែរ ជាពិសេសនៅតំបន់ជនបទឆ្ងាយៗ និងនៅតំបន់ព្រៃភ្នំដែលគេយល់ឃើញថា ជាតំបន់អាថ៌កំបាំងប្រកបដោយបារមី និងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ ឬក៏ជាកន្លែងរស់នៅដ៏សុខសាន្តរបស់សត្វព្រៃ។
ដោយឡែកខ្នាយឬចែជ្រូកព្រៃកំពុង ត្រូវបានប្រជាជនរស់នៅខេត្តមណ្ឌលគិរីពេញនិយមបំផុត ក្នុងការយកមកប្រើប្រាស់ក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ព្រោះតែខ្នាយឬចែជ្រូកព្រៃជា រត្ថុពូកែស័ក្កិសិទ្ឋិនឹងងាយស្រួលរក ។ បើតាមការរៀបរាប់ប្រាប់ពីបងប្អូនជនជាតិដើមភាគតិចព្នងរស់នៅភូមិពូចា ស្រុកកែវសីមាបានឲ្យដឹងថា ជ្រូកព្រៃមានទម្លាប់រស់នៅជាហ្វូងរបស់វា ហើយនៅក្នុងហ្វូងជ្រូកនីមួយៗ គេឃើញមានមេហ្វូងមួយជាជ្រូកឈ្មោលដែល មិនត្រឹមតែមានមាឌធំ ហើយខ្លាំងជាងគេទេៀត វាថែមទាំងកាចសាហាវទៀតផង ។ខណៈ ពេលដែលមានកូនជ្រូកព្រៃទើបនឹងកើតមក មេហ្វូងជ្រូកព្រៃដ៏កាចសាហាវខ្លាំងនេះសម្លាប់នូវកូនជ្រូកព្រៃឈ្មោលណា ដែលវាទទួលស្គាល់ថាមានមហិទ្ធិឫទ្ធិដូចវា ។អ្នកស្រុកបាឱ្យដឹងទៀតថា ការសម្លាប់កូនខ្លួនឯងដូច្នេះ បណ្តាលមកពីមេហ្វូងខ្លាចក្រែងកូនឈ្មោលនៅក្នុងហ្វូងនោះនឹងដណ្តើមអំណាចធ្វើជាមេហ្វូងទៅថ្ងៃក្រោយ។ តែទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលមេហ្វូងជិតស្លាប់ ទើបវាទុកកូនឈ្មោលណាដែលប្រកបលក្ខណៈសម្បត្តិរឹងមាំមានដុះខ្នាយវែង ជាងគេបន្តិច ដើម្បីទុកដឹកនាំហ្វូងជ្រូកព្រៃបន្តពីវាទៀត។ ចំពោះមេហ្វូងជ្រូកព្រៃដល់ពេលដែលវាចាស់ជរាខ្លាំងទៅ វាដើរទៅរកកន្លែងណាស្ងាត់ និងមានដើមឈើ ដើម្បីយកខ្នាយតាន់របស់វាទាំងពីរទៅកាច់បំបាក់ទុកបង្កប់ចោលនៅនឹងដើមឈើនោះ។
ចំពោះមហិទ្ធិឫទ្ធិរបស់ខ្នាយតាន់នៅត្រង់ថា បារមី ឬវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិជាពន្លឺនៅលើថ្ងាសជ្រូកព្រៃដែលតាមថែរក្សា គាំពារជានិច្ចកាល ។ បារមីនេះឯងដែលពិបាកនឹងមាននរណាម្នាក់អាចសម្លាប់វាដោយងាយបានឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ប្រជាជនខ្មែរនៅតាមតំបន់ព្រៃភ្នំ និងតំបន់ខ្ពង់រាបដទៃទៀត មានជំនឿថា អ្នកដែលរើសបានខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃយកមកពាក់ គឺគេនឹងមានសេចក្តីសុខសិរីសួស្តីជាពុំខាន។ បារមីនៃខ្នាយតាន់នេះនឹងនៅរក្សាការពារមិនឱ្យសត្រូវជិតឆ្ងាយណាមកបៀតបៀន ឬយកឈ្នេះលើខ្លួនគេបានឡើយ។ អ្នកមានខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃតែងតែកាន់ត្រណមមួយចំនួនយ៉ាង ខ្ជាប់ខ្ជួនហើយគួបផ្សំនឹងមន្តអាគមបន្ថែមផងនោះធ្វើឱ្យខ្នាយតាន់ ជ្រូកព្រៃដែលមានបារមីកាន់ស្រាប់កាន់តែខ្លាំងក្លាមួយកំរិតថែមទៀត ។
បងប្រុសម្នាក់រស់នៅក្រុងសែនមនោរម្យឈ្មោះ ម៉ា រ៉េត បានឲ្យដឹងថា ចំពោះបងប្រុសផ្ទាល់បានជាយកខ្នាយជ្រូកព្រៃមកធ្វើជាបន្តោងខ្សែក ព្រោះបងប្រុសជឿជាក់ថា ខ្នាយជ្រូកព្រៃ ពិតជាអាចជួយឲ្យម្ចាស់ដែលបានពាក់របស់នេះ ជៀសផុតពីអំពើអាបធ្មប់ ផ្លូវងងឹតបានយ៉ាងពូកែ ។ បើទោះជាភាពល្បីល្បាញរបស់វត្ថុស័ក្កិសិទ្ឋិសត្វព្រៃខ្លាំងប៉ុណ្ណា វាគ្រាន់តែជាជំនឿតាំងពីបុរាណកាលមកម៉្លេះ ។អ្នកខ្លះក៏ជឿ ឯអ្នកខ្លះទៀតបែរជាគិតថា របស់ទាំងនោះគឺធម្មតា ព្រោះតែវាជារបស់កម្រ ហើយសត្វទាំងអស់នោះភាគច្រើនរស់នៅក្នុងតំបន់ព្រៃជ្រៅ ទើបគេមានជំនឿទៅ ។ តើប្រិយ៍មិត្តនឹងគិតយល់ឃើញយ៉ាងណាចំពោះរបស់ទាំងអស់នោះ?។
ចែករំលែកព័តមាននេះ