រាជធានីភ្នំពេញ ៖ កាលណានិយាយដល់ប្រដាល់សេរី គេនឹកឃើញភ្លាមថានោះគឺជាប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ដែលកំពុងមានការរីកចម្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ន ។ កីឡានេះមិនសម្គាល់ថាជារបស់ខ្មែរផ្តាច់មុខនោះទេ ដោយសារតែនៅប្រទេសជិតខាងក៏មាន និងក្នុងប្រទេសខ្លះក៏មាន ទើបថ្ងៃនេះកោះសន្តិភាពសូមលើកយកប្រវត្តិខ្លះៗ ពាក់ព័ន្ធនឹងកីឡានេះជូនប្រិយមិត្តស្វែងយល់តាមរយៈការស្រាវជ្រាវរបស់មន្ត្រីជំនាញ ។
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ កាលណានិយាយដល់ប្រដាល់សេរី គេនឹកឃើញភ្លាមថានោះគឺជាប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ដែលកំពុងមានការរីកចម្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ន ។ កីឡានេះមិនសម្គាល់ថាជារបស់ខ្មែរផ្តាច់មុខនោះទេ ដោយសារតែនៅប្រទេសជិតខាងក៏មាន និងក្នុងប្រទេសខ្លះក៏មាន ទើបថ្ងៃនេះកោះសន្តិភាពសូមលើកយកប្រវត្តិខ្លះៗ ពាក់ព័ន្ធនឹងកីឡានេះជូនប្រិយមិត្តស្វែងយល់តាមរយៈការស្រាវជ្រាវរបស់មន្ត្រីជំនាញ ។
លោកមាស យ៉ាន់នូរីស អ្នកស្រាវជ្រាវក្បាច់គុនបុរាណខ្មែររស់នៅប្រទេសបារាំង បានអះអាងប្រាប់កោះសន្តិភាពឱ្យដឹងថា មុនអាណានិគមបារាំង ប្រទេសកម្ពុជាមានវប្បធម៌ប្រកួតគ្នាយកឈ្នះ-ចាញ់បែបនេះជាយូរណាស់មកហើយដើម្បីស្វែងរកជើងខ្លាំងប្រចាំភូមិ ស្រុក ឬតំបន់ ដោយក្នុងនោះបូករួមទាំងការប្រកួតជ្រើសរើសរកអ្នកខ្លាំង ធ្វើេមទ័ពប្រចាំប្រទេសទៀតផង ។ ការប្រកួតនៅពេលនោះមានភាពសាហាវខ្លាំងណាស់ និងមិនកំណត់ក្នុងការប្រើក្បាច់អ្វីឡើយ ពោលគឺឱ្យតែឈ្នះ ដោយមិនខុសពីការសម្លាប់គ្នានៅលើរេញ ដើម្បីទទួលបានមុខមាត់ និងប្រាក់រង្វាន់ដែលបានប្រកាសឡើងឡើយ ។ គាប់ជួនជាក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ដែលជាក្បួនសង្គ្រាមយុទ្ធគុនខម មានភាពសាហាវ ដោយមានក្បាច់ក្រពើហា ខ្លាក្រាប ស្វាបៀមបាយ និងល្បុក្កតោ ដែលមិនពិបាកក្នុងការសម្លាប់ដៃគូផង ទើបការប្រកួតនាសម័យនោះ មើលទៅមិនខុសពីការប្រកួតបែបធ្វើឃាតគ្នាឡើយ ។ បុ៉ុន្តែការប្រកួតនៅពេលនោះក៏មានលក្ខណៈបន្ធូរដៃឱ្យគ្នាតាមស្រុកតាមតំបន់ ក្នុងបែបបទជាការសាកល្បងសមត្ថភាពនោះផងដែរ ។
ឈានដល់សម័យអាណានិគមបារាំង ប្រពៃណីនេះនៅតែបន្ត ។ ក្រោយមកបារាំងក៏រៀបចំកីឡាករជនជាតិរបស់ខ្លួនឱ្យសាកល្បងឡើងរេញជាមួយកីឡាករខ្មែរ ។ ដោយមើលឃើញថា ក្បាច់គុនរបស់ខ្មែរ មានភាពអស្ចារ្យទាំងស្នៀតកែង ជង្គង់ កណ្តាប់ដៃ និងក្បាច់ពិឃាតផ្សេងៗ ដូចជាស្នៀតវាយបំបាក់កជាដើមទើបរដ្ឋបាលបារាំងបានបង្កើតឱ្យមានកីឡាប្រដាល់សេរីមួយឡើង ដោយតម្រូវឱ្យកីឡាករដែលឡើងប្រកួតទាំងអស់ពាក់ហ្កង់ កំណត់ទឹកក្នុងការប្រកួត កំណត់នាទីសម្រាក និងដាក់បម្រាមមិនឱ្យប្រើស្នៀតមួយចំនួនដើម្បីចៀសវាងគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិត ។ ការបង្កើតរបស់បារាំងគឺក្នុងបំណងចងដៃកីឡាករខ្មែរនៅលើរេញ និងដើម្បីផ្តល់ឱកាសឱ្យកីឡាករបារាំង ដែលមិនចេះក្បាច់គុនខ្មែរមានឱកាសឈ្នះការប្រកួត ។ តមក ការកំណត់នេះបានក្លាយជាច្បាប់ប្រកួត និងក្លាយជាកីឡាដ៏ពេញនិយមតែម្តង ។ កីឡាប្រដាល់សេរីនេះ ជាការចូលរួមបញ្ចូលពីកីឡាប្រដាល់សាកល ដែលជាជំនាញរបស់ពួកអឺរ៉ុប និងកីឡាប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ដែលមានស្រាប់នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ ។ ក្រោមការឯកភាពរបស់គណៈកម្មការបារាំង និងខ្មែរ ដែលដាក់លក្ខខណ្ឌមិនឱ្យថែមពេលដួល មិនឱ្យវាយកញ្ចឹងក មិនឱ្យវាយប្រដាប់ការពារ និងមិនឱ្យប្រើស្នៀតបែបពិឃាតផ្សេងៗទៀត កីឡានេះ ក៏មានការពេញនិយមនៅក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង ហើយបានរីករាលដាលដល់ប្រទេសថៃ វៀតណាម ឡាវ និងបណ្តាប្រទេសមួយចំនួនទៀត ដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំង ។ ប៉ុន្តែថៃបានហៅការប្រដាល់សេរីដែលសាយភាយពីខ្មែរនោះថា «មួយថៃ » និងបានផ្សព្វផ្សាយកីឡានេះទៅកាន់ពិភពលោកមុនកម្ពុជា ទើបកាលណានិយាយដល់ការប្រដាល់សេរី គឺគេស្គាល់ថា មួយថៃ ជាងក្បាច់គុនខ្មែរ ។
យោងតាមការស្រាវជ្រាវ មួយថៃ មានស្នៀតមួយចំនួនចម្លងតាមយុទ្ធគុនខមរបស់ខ្មែរ ដោយការតុបតែងខ្លួន ដូចជាការចងក្រណាត់នៅលើក្បាលជាដើម ក៏សឹងតែប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដែរ ។ អីុចឹងហើយ ទើបការបង្ហាញស្នៀតរបស់យុទ្ធគុនខមនាពេលកន្លងមក ត្រូវគេច្រឡំថាមួយថៃ និងខ្លះថានោះជាក្បាច់គុនដែលខ្មែរចម្លងតាមថៃទៅវិញ ។ លោកគ្រូហុក ឈាងហុង អគ្គលេខាធិការសហព័ន្ធកីឡាល្បុក្កតោកម្ពុជាបានបញ្ជាក់ថា កីឡាប្រដាល់សេរី បានក្លាយជារឿងច្របូកច្របល់ជាមួយប្រទេសថៃ បូករួមទាំងយុទ្ធគុនខម ដែលកំពុងមានការចាប់អារម្មណ៍ជាថ្មីនេះផង ។ អីុចឹងហើយទើបក្រុមការងាររបស់លោកបានទទូចឱ្យដាក់កីឡាល្បុក្កតោ ធ្វើជាអត្តសញ្ញាណជាតិឱ្យបានឆាប់ ដើម្បីជំនួសឱ្យការបាត់បង់ប្រដាល់សេរី និងយុទ្ធគុនខម ដែលមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹងប្រទេសខ្លះ ដែលចម្លងពីខ្មែរនោះ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ