ខេត្តពោធិ៍សាត់ ៖ ខេត្តពោធិ៍សាត់ជាខេត្តមួយសម្បូរដោយព្រៃភ្នំ ក្រំថ្ម ជ្រោះ ជ្រងជ្រលងដងអូរ សត្វព្រៃ មច្ឆជាតិ និងបូជនីយដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រជាច្រើនសុទ្ធសឹងតែមានប្រវត្តិរឿងព្រេងនិទាន និងខ្លះទៀតមានក្នុងប្រវត្តិពង្សាវតារខ្មែរ ។ ចំពោះកំពង់ហ្លួង គឺជារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិមួយក្នុងចំណោមរមណីយដ្ឋានធម្មជាតិជាច្រើនទៀតដែលមានចម្ងាយ៣៧គីឡូម៉ែត្រ ពីទីរួមខេត្តពោធិ៍សាត់ នៅលើផ្ទៃទឹកបឹងទន្លេសាបស្ថិតក្នុងឃុំកំពង់ហ្លួង ស្រុកក្រគរ ។
តាមលោកតាប៉ាច ប៉ុន ជាព្រឹទ្ធាចារ្យវ័យ៧៣ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបន្ទាយក្រង ឃុំអន្លង់ត្នោតស្រុកក្រគរ កាលពីពេល ថ្មីៗនេះរៀបរាប់ឲ្យដឹងថា កាលពីដើមឡើយកំពង់ហ្លួង គឺជាកំពង់សម្រាប់ស្ដេចសំចត តាំងពីមុនរជ្ជកាលព្រះបាទអង្គច័ន្ទរាជា មកម្ល៉េះ ។ លុះមកដល់រជ្ជកាលព្រះបាទអង្គច័ន្ទរាជាកំពង់នោះក៏នៅជាកំពង់សំចតរបស់ស្ដេចដដែល ។
ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទអង្គច័ន្ទរាជា ស្រុកយើងបានធ្វើសឹកសង្គ្រាមជាមួយសៀម។ ពេលនោះសៀមបានលើកទ័ពមកវាយយកបន្ទាយលង្វែក តែពុំបានសម្រេចទេ ។ ក្នុងដំណាក់កាលកើតសង្គ្រាម ព្រះអង្គច័ន្ទរាជាបានភៀសខ្លួនច្រើនលើកច្រើនសាទៅគង់ប្រថាប់នៅខេត្តពោធិ៍សាត់ ដោយយាងតាមទូកក្ដោងតាមបឹងទន្លេសាបឆ្ពោះទៅសំចតនៅកំពង់ហ្លួងក្នុងស្រុកក្រគរ ដែលជាកំពង់របស់ស្ដេចយាងចុះយាងឡើង ស្ថិតក្នុងឃុំកំពង់ហ្លួងសព្វថ្ងៃនេះ ។
ពីដើមកំពង់ហ្លួង គឺជាកំពង់របស់ស្ដេចសំចតហើយយាងបន្តទៅមុខទៀតតាមរទេះគោ រទេះសេះ ឬដោយសារដំរី ។ ព្រះរាជាយាងទៅតាមផ្លូវហ្លួងឆ្ពោះទៅកាន់កន្លែងដទៃទៀត ដូចជាខេត្តពោធិ៍សាត់ ព្រះអង្គតែងតែគង់ប្រថាប់ ដើម្បីលាក់ខ្លួន ឬលំហែកាយ ។
ចំពោះប្រវត្តិបានជាគេហៅថា «កំពង់ហ្លួង» ព្រោះជាកន្លែងកំពង់ស្ដេចសំចតយាងចុះយាងឡើង កាលពីជំនាន់ដើម ។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃគេនៅតែហៅថា «កំពង់ហ្លួង» ដដែល ។
បច្ចុប្បន្នកំពង់ហ្លួង មានប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅលើផ្ទះបណ្ដែតទឹក ហើយច្រើនប្រកបមុខរបរ ផ្សេងៗគ្នា ខ្លះនេសាទត្រី ខ្លះលក់អីវ៉ាន់ ខ្លះអុំទូកលក់បន្លែ ត្រី សាច់ ព្រមទាំងមានសិប្បកម្ម និងវត្តអារាមផងដែរ ។ នៅរដូវប្រាំង កំពង់ហ្លួងមានចម្ងាយប្រមាណ៥.៥០០ម៉ែត្រ ពីទីរួមស្រុកក្រគរ រីឯនៅរដូវវស្សាវិញ មានចម្ងាយតែ១.៥០០ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ។
ប្រជាពលរដ្ឋក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់ និងប្រជាពលរដ្ឋពីខេត្តផ្សេង ក៏ដូចជាអ្នកទេសចរអន្តរជាតិតែងតែទៅលេងកម្សាន្តនៅកំពង់ហ្លួងមិនដាច់ ពិសេសនៅរដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ដោយពួកគេជិះទូក កាណូតលំហែកាយតាមដងព្រៃលិចទឹក ខ្លះងូតទឹក និងបាចទឹកដាក់គ្នាលេងយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាលក្ខណៈក្រុមគ្រួសារ មិត្តភក្កិ ឬក្រុមការងារជាដើម ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ