រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ប្រសិនបើគ្មានលក្ខខណ្ឌកែប្រែនោះទេ កីឡាករល្បីឈ្មោះ វង្ស ណយ នឹងបាត់មុខទាំងស្រុងពីពិភពប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរជារៀងរហូតដោយមិនងាកក្រោយឡើយ ដោយសារតែស្ថានភាពប្រដាល់ដែលលោកបានប្រឡូកមិនអាចឱ្យលោករស់បានសមរម្យ ។ ជាមួយនឹងការសម្រេចចិត្តលាឈប់នេះ លោកបានលាតត្រដាងពីខ្សែជីវិតអតីតកាលយ៉ាងជូរចត់ដើម្បីឱ្យមហាជនជ្រាបកាន់តែច្បាស់ ទម្រាំក្លាយជាកីឡាករល្បីឈ្មោះដូចសព្វថ្ងៃ ។
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ប្រសិនបើគ្មានលក្ខខណ្ឌកែប្រែនោះទេ កីឡាករល្បីឈ្មោះ វង្ស ណយ នឹងបាត់មុខទាំងស្រុងពីពិភពប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរជារៀងរហូតដោយមិនងាកក្រោយឡើយ ដោយសារតែស្ថានភាពប្រដាល់ដែលលោកបានប្រឡូកមិនអាចឱ្យលោករស់បានសមរម្យ ។ ជាមួយនឹងការសម្រេចចិត្តលាឈប់នេះ លោកបានលាតត្រដាងពីខ្សែជីវិតអតីតកាលយ៉ាងជូរចត់ដើម្បីឱ្យមហាជនជ្រាបកាន់តែច្បាស់ ទម្រាំក្លាយជាកីឡាករល្បីឈ្មោះដូចសព្វថ្ងៃ ។
វង្ស ណយ វ័យ២៦ឆ្នាំ មានឈ្មោះពិតថា លឹម ប៉ាវហុង កើតនៅថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៨៨ ។ លោកជាក្មេងកម្សត់ម្នាក់ដែលកើតធំធាត់នៅក្នុងជំរំមួយនៅជាប់ព្រំដែនថៃក្នុងខេត្តភាគខាងលិចប្រទេស ។ ដោយសារភាពក្រីក្រ លោកនិងគ្រួសារបានមកជ្រកកោននៅខេត្តបាត់ដំបង ហើយប្រឹងត្រដររស់យ៉ាងលំបាកលំបិនគួរឱ្យសង្វេគនាអំឡុងពេលនោះ។ ក្នុងចំណោមបងប្អូន៧នាក់ ប្រុស៥ ស្រី២ លោកជាកូនទី៦ ដែលមិនមានសំណាងដូចក្មេងទាំងឡាយនោះទេ ។ ពោលគឺក្រៅពីគ្មានឱកាសបានសិក្សាដល់ជ្រៅជ្រះ ក៏ត្រូវបញ្ចេញកម្លាំងរកប្រាក់តាំងពីមិនទាន់ធំដឹងក្តីផងដែរដើម្បីជួយខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារដែលខ្វះខាតបានព្រឹកខ្វះល្ងាច ។ ដោយសារឪពុកនិងម្តាយរស់នៅបែកគ្នា រូបលោកថ្ងៃណាក៏បណ្តែតខ្លួនដើរសុំទានគេនោះដែរ ដោយសារលោកចង់ហូបឆ្អែត និងមិនចង់ឃើញក្រុមគ្រួសារដាច់ពោះស្លាប់ ។
លោកប្រើជីវិតបែបនេះយ៉ាងហោចជិត២ឆ្នាំ ទម្រាំធំដឹងក្តីបន្តិច ក៏ប្រឡូកការងារជាកូនសិស្សលោក ដើរបិណ្ឌបាត្រជាមួយព្រះសង្ឃក្នុងមួយថ្ងៃៗរាប់សិបគីឡូដីដើម្បីទទួលបានអង្ករ និងម្ហូបជារៀងរាល់ថ្ងៃពីព្រះសង្ឃយកទៅឱ្យសមាជិកគ្រួសារបរិភោគ ។ ក្នុងពេលសិក្សាថ្នាក់ទី១ លោកមិនមានសូម្បីឯកសណ្ឋានចូលសាលា ដោយថ្ងៃណាក៏ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ខោអាវពណ៌ចូលសាលានោះដែរ ដែលក្រោយមកការពិន័យរបស់លោកគ្រូ អ្នកគ្រូបានប្រែក្លាយជាការអាណិតអាសូរចំពោះលោកវិញ ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៩ លោកនិងក្រុមគ្រួសារបានប្តូរទៅរស់នៅខេត្តប៉ៃលិន ក្រោមការជ្រោមជ្រែងរបស់ឪពុក ហើយនោះក៏ជាពេលដែលជួយស្ថានភាពក្រលំបាកដែលធ្លាប់ប្រឈមបានល្អប្រសើរបន្តិចផងដែរ ។
ថ្វីត្បិតតែនៅកន្លែងថ្មី លោកនៅតែបណ្តែតខ្លួនស៊ីឈ្នួលគេបណ្តើរ និងដើររើសអេតចាយបណ្តើរ បុ៉ន្តែលោកក៏ស្គាល់ហូបឆ្អែតខុសប្លែកពីមុន និងបានចូលសាលាជាប់លាប់ជាងមុន ដោយសារតែម្តាយរបស់លោកមានឱកាសទៅជួយលក់ផ្លែឈើឱ្យថៃនៅព្រំដែន ដែលទទួលកម្រៃច្រើនជាងស៊ីឈ្នួលដកស្ទូងនៅខេត្តបាត់ដំបង។ នៅពេលទំនេរគ្រួសាររបស់លោកបែកគំនិតក្រងស្បូវដើម្បីប្រក់ផ្ទះ និងទុកគ្រាន់លក់បំពេញតម្រូវការ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ លោកអាចបន្តការសិក្សាបានត្រឹមតែថ្នាក់ទី៧បុ៉ណ្ណោះ ក៏សម្រេចចិត្តបោះបង់ដោយសារតែសាលានៅឆ្ងាយ និងម្យ៉ាងត្រូវរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយរកប្រាក់លើគ្រប់មធ្យោបាយ ទោះជាខ្លួននៅតូចជាងគេក្នុងចំណោមបងៗក្តី ។
ក្នុងវ័យប្រមាណជា១៤-១៥ឆ្នាំ លោកបែកគំនិតសុំពូទូច ដែលជាអ្នករស់នៅក្នុងភូមិជាមួយហាត់ទាត់ និងដាល់បាវខ្សាច់ ដោយសារតែពូទូចមានជំនាញផ្នែកប្រដាល់សេរី ។ ដោយមានបំណងចង់បានប្រាក់ លោកដែលក្នុងពេលនោះមិនទាន់ចេះក្បាច់គុនប្រដាល់ផង ក៏សុំឡើងវ៉ៃជាមួយកីឡាករថៃជាលើកដំបូងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រដាល់តាមវត្តមួយនៅព្រំដែនថៃ នាអំឡុងឆ្នាំ២០០៣ ។ ក្រោមការពន្យល់បង្ហាញរបស់ពូទូច ពីបច្ចេកទេសប្រដាល់ភ្លាមៗពេលនោះ លោកបានវាយឈ្នះកីឡាករថៃដោយនឹកស្មានមិនដល់ រហូតធ្វើឱ្យអតីតកីឡាករវង្ស ស៊ីថៃ ដែលជាជើងខ្លាំងនៅពេលនោះសម្រេចចិត្តជួយបង្វឹក និងឱ្យធ្វើជាសិស្សគុន ។ លោកត្រូវបាន វង្ស ស៊ីថៃ ប្តូរឈ្មោះជា វង្ស ណយ ដើម្បីឱ្យមានការទាក់ទាញ និងជ្រោមជ្រែងឱ្យបានឡើងមកប្រកួតនៅភ្នំពេញ ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រកួតរបស់លោកនៅភ្នំពេញមិនទទួលបានជោគជ័យនោះទេ បុ៉ន្តែត្រូវបានលោកគ្រូមាស សុខគ្រី យល់ព្រមទទួលជាសិស្ស ដោយសារការទាក់ទងរបស់លោកវង្ស ស៊ីថៃ ។ ជំហានថ្មីនេះបានជួយឱ្យលោកប្រែក្លាយពីកីឡាករសាមញ្ញទៅជាល្បីឈ្មោះដោយនឹកស្មានមិនដល់ បន្ទាប់ពីលោកចេះតែឈ្នះជើងខ្លាំងនៅក្នុងពិភពប្រដាល់ ហើយបានទាំងគ្រងជាម្ចាស់ខ្សែក្រវាត់ផង ។ វង្ស ណយ និយាយថា ៖ «កាលខ្ញុំនៅប៉ៃលិន ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរដេកតាមព្រៃ តាមភ្នំ គ្រប់ពេលឡើងទៅប្រកួតនៅតាមដីថៃ ហើយប្រាក់កាសមិនបានច្រើននោះទេ គឺគ្រាន់តែប្រសើរជាងដើររើសអេតចាយ និងស៊ីឈ្នួលគេបន្តិចបុ៉ណ្ណោះ»។ លោកបន្តថា ការបោះជំហានចូលប្រដាល់មិនមែនហេតុផលចង់ល្បីនោះទេ សំខាន់គឺចង់បានប្រាក់បុ៉ណ្ណោះ បុ៉ន្តែមកពីការប្រដាល់រយៈពេលប្រមាណ១០ឆ្នាំទៅហើយនៅតែរកលុយបង់ថ្លៃឈ្នួលផ្ទះមិនបាន ទើបសម្រេចចិត្តលាឈប់ ។
លោកនិយាយថា «ខ្ញុំមិនទាន់ដាក់លិខិតលាឈប់ពីសហព័ន្ធទេ បុ៉ន្តែបើការប្រដាល់ដូចបច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំពិតជាឈប់ ព្រោះរាល់ថ្ងៃខ្ញុំប្រកួតមួយលើករស់មិនបានកន្លះខែទេ ហើយភាគច្រើនណាស់ដែលក្នុងមួយខែ ខ្ញុំអត់មានប្រកួតសោះ តើខ្ញុំត្រូវដេកចាំស្លាប់មែនទេ!» ។ ជាមួយនឹងការអះអាងថា នៅសល់តែខ្សែក្រវាត់មកពីបារាំងចំនួន២ និងពានទើបដណ្តើមបានពី ឡៅ ស៊ីណាត មួយចុងក្រោយ លោកអះអាងថា ការប្រដាល់អត់បានជួយឱ្យលោកបានសល់អ្វីជាដុំកំភួននោះទេ ក្រៅពីមានការប្រដាល់ទើបបានហូបឆ្ងាញ់ ហើយប្រដាល់ម្តងដេកឈឺច្រើនថ្ងៃ ព្រោះតែត្បិតត្បៀតលុយកាក់ទុកសម្រាប់កូនប្រពន្ធ ហើយមិនហ៊ានយកទៅមើលជំងឺនោះ ។
លោកបញ្ជាក់ជាចុងក្រោយថា ការប្រដាល់បានផ្តល់កិត្តិយសធំធេងឱ្យលោក បុ៉ន្តែមិនបានជួយឱ្យលោករស់បានទេ ហើយមកពីលោកមិនចង់ធ្វើការបណ្តើរប្រដាល់បណ្តើរ នាំឱ្យបាក់កម្លាំង ទើបឈប់តែម្តង កុំឱ្យគេថា លោកឡើងប្រដាល់ដូរបាយដូចធ្លាប់ឮ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ